Przyczyna Nadczynności

Najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa-Basedowa. Pojawia się ona zwykle w okresie dojrzewania. Częściej chorują dziewczynki. Oczywiście nie wyklucza to możliwości wystąpienia tego schorzenia u chłopca, czy dziecka młodszego. Przyczyną wystąpienia tego schorzenia jest produkcja przeciwciał pobudzających tarczycę do wydzielania jej hormonów. We krwi pacjentów z chorobą Gravesa-Basedowa stwierdza się obecność przeciwciał anty-tyreoperoksydazowych oraz przeciwciał TRAb. Główne objawy to: nadpobudliwość, problemy z zasypianiem, osłabienie koncentracji uwagi, drżenie rąk, ciągłe uczucie gorąca, zła tolerancja wysiłku fizycznego, uczucie kołatania serca, chudnięcie pomimo wzrostu apetytu, powiększenie tarczycy (wole)  oraz wytrzeszcz gałek ocznych. Zwykle obserwuje się przyspieszenie tempa wzrastania i dojrzewania kości (przyspieszenie wieku kostnego). Zdarza się osłabienie mięśni, a  mniejszych dzieci zaburzenia chodu. Podobne objawy występują w nadczynności tarczycy spowodowanej innymi przyczynami. W tzw. subklinicznej nadczynności tarczycy, która nie wymaga leczenia, a jedynie obserwacji, pacjent nie ma objawów choroby – rozpoznanie ustala się na podstawie wyników badań hormonalnych, w których stwierdza się jedynie nieprawidłowo niskie stężenie TSH, przy normalnych stężeniach fT3 i fT4.

Bibliografia:

1. „Endokrynologia kliniczna” prof. Walenty Hartwing
2. „Histologia”, prof. Wojciech Sawicki
3. „Kompendium Histologii”, Tadeusz Cichocki, Jan A. Litwin
4. http://www.zdrowie.med.pl/tarczyca/choroby/c_tarczyca.html
5. http://www.zdrowie.med.pl/tarczyca/anat_i_fizjo/a_tarczyca.html
6. http://pl.wikipedia.org/wiki/Tarczyca

NADCZYNNOŚĆ TARCZYCY

Nadczynność tarczycy to nadmiar krążących we krwi hormonów tarczycy i obecność patologicznych skutków nadmiaru tych hormonów. Najczęstszymi przyczynami nadczynności jest pobudzenie tarczycy przez grupę własnych przeciwciał (autoprzeciwciał) wytwarzanych patologicznie (choroba Graves-Basedowa) lub obecność gruczolaka, który wydziela hormony tarczycy niezależnie od wydzielanego przez przysadkę mózgową hormonu tyreotropowego (TSH). Rzadziej nadczynność tarczycy bywa skutkiem przedawkowania hormonów tarczycy przez lekarza w leczeniu wola prostego lub miąższowego. Nadczynność występuje również we wstępnej fazie zapaleń tarczycy: wirusowego lub autoimmunologicznego. Chory z tym zaburzeniem (patologia tarczycy występuje czterokrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn) traci na wadze, poci się, jest pobudliwy, źle sypia, trzęsą mu się ręce; pobudzenie nerwowe (stres) może wywołać oddawanie wolnych stolców. Akcja serca jest przyspieszona, czasem bardzo znacznie, mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca i niewydolność wieńcowa. Niekiedy ujawniają się choroby psychiczne lub nerwice. W badaniach krwi stwierdza się obniżony poziom cholesterolu, wysokie wartości hormonów T3 i T4 oraz niskie (czasami nieoznaczalne) TSH, jako że przysadka mózgowa jest blokowana wysokim stężeniem krążących we krwi hormonów tarczycowych.

NIEDOCZYNNOŚĆ TARCZYCY

1. Niedoczynność tarczycy to niedobór krążących we krwi hormonów tarczycy i obecność patologicznych skutków niedoboru tych hormonów. Choroba ta spowodowana jest najczęściej uszkodzeniem gruczołu (np. przewlekłym zapaleniem tarczycy o podłożu immunologicznym, leczeniem nadczynności tarczycy radiojodem lub szkodzeniem operacyjnym).występuje wedy, gdy tarczyca nie produkuje dość tyroksyny. To powoduje spowolnienie wielu funkcji życiowych (przeciwnie do nadczynności tarczycy, kiedy występuje nadmiar tyroksyny i wiele funkcji życiowych jest przyspieszonych.) Wiele komórek i tkanek ciała potrzebuje tyroksyny by utrzymać ich prawidłowe funkcjonowanie. W badaniach krwi stwierdza się charakterystyczny dla niedoczynności tarczycy wysoki poziom cholesterolu, a ponadto zaburzenia w oznaczeniach hormonów: obniżone T3 i T4 oraz wysoki poziom TSH.

U około 1 na 50 kobiet i 1 na 100 mężczyzn pojawia się niedoczynność tarczycy w pewnym okresie ich życia - niezależnie od wieku. Najczęściej dotyczy to dorosłych, ale może się zdarzyć w każdym wieku i częściej występuje to rodzinnie.

Objawy niedoczynności:

Wiele objawów jest spowodowana niskim poziomem tyroksyny. W gruncie rzeczy

wszystko jest spowolnione. Ale nie wszystkie objawy wystąpią we wszystkich

przypadkach.

• Objawy występujące najczęściej to: zmęczenie, przybieranie na wadze, zaparcia,
• uczucie zimna, sucha skóra, matowe i suche włosy, zatrzymywanie wody w tkankach,
• spowolnienie umysłowe i depresja.
• Mniej częste objawy to: zgrubienie głosu, nieregularne obfite miesiączki i
• niepłodność u kobiet. Bóle nadgarstka, drętwienie ręki, utrata pamięci i utrata
• poczucia rzeczywistości u ludzi starszych.
• Jeżeli ktoś ma anginę (dusznicę bolesną) serca, to bóle serca mogą być częstsze.

Jednakże wszystkie te objawy mogą być spowodowane również przez inne czynniki i

czasami diagnoza nie jest tak oczywista. Objawy zazwyczaj rozwijają się powoli i

stopniowo. Pogarszają się wciągu miesięcy i lat, wraz ze stopniowym zmniejszaniem się

poziomu tyroksyny.

Przyczyny niedoczynności tarczycy:

• Najczęstsza przyczyna leży we własnym układzie odpornościowym

(autoimmunologicznym). Układ ten produkuje przeciwciała by zwalczać bakterie, wirusy i inne infekcje. U ludzi z chorym układem odpornościowym przeciwciała atakują tkanki własnego ciała. Większość ludzi z niedoczynnością tarczycy wytwarza przeciwciała, które atakują własną tarczycę. Tarczyca nie może wtedy wytworzyć dosyć tyroksyny, co stopniowo prowadzi do jej niewydolności. Uważa się, że jakiś nieznany bodziec sprawia, że własny układ immunologiczny przestawia swoją działalność na wytwarzanie przeciwciał przeciw swej tarczycy.

• Rzadkie hormonalne problemy, które odbijają się na tarczycy.
• Skutki uboczne niektórych leków (np. AMIODARONE i LITHIUM).
• Zabieg chirurgiczny lub radioaktywne leczenie tarczycy (ze względu na inne problemy).
• Niektóre dzieci rodzą się z niedoczynną tarczycą (to jest wrodzona niedoczynność

Czynność Tarczycy

Współzależność między aktywnością tyreotropową przysadki a czynnością tarczycy znana jest od dawna, a wprowadzenie radioimmunologicznych metod oznaczania TSH, T3 i T4 pozwoliło ustalić istnienie sprzężenia zwrotnego między tymi dwoma gruczołami. Hormonem zdolnym do hamowania zwrotnego TSH jest T3. Zablokowanie konwersji T4 do T3 zachodzącej ze szczególna wydajnością w komórkach przysadki całkowicie znosi sprzężenie zwrotne, niezależnie od ilości znajdującej się w przysadce T4. Komórki tyreotropowe do swojej prawidłowej funkcji wymagają znacznie więcej T3 niż inne komórki ustroju.

Synteza TSH i uwalnianie tego hormonu jest stymulowane przez podwzgórzowy hormon TRH, który działa na komórkę tyrotropową przez receptor błonowy stymulując cyklazę adenylową. Możliwe są także inne mechanizmy działania TRH przez wpływa na komórkowy metabolizm wapnia. TRH może również wnikać do komórki tyreotropowej i bezpośrednio regulować mechanizm transkrypcji lub odpowiednie mechanizmy enzymatyczne.